[ROZDZIAŁ PIERWSZY] KWITNĄCE KWIATY CZERWONEJ WIŚNI.

Zabijcie mnie, proszę. Nie powinnam publikować pierwszego rozdziału tak prędko, ale dziś jest dzień wyjątkowy, przynajmniej dla mnie. Zdecydowałam więc, że podzielę się z Wami czymś, co zaraz przeczytacie.

Rozdział może i jest krótki, ale nawet mi się podoba. Pewne momenty mogą wydać się Wam niezrozumiałe (przynajmniej tak przypuszczam), więc jeśli chcecie, pytajcie, bo kto pyta, nie błądzi. :D

A już niedługo koniec roku! Jak tam przygotowania do wystawienia ocen? Ja, powiem szczerze, mam już dość. Choć świadomość wakacji napawa mnie niesamowitą energią, chciałabym, aby to wszystko się już skończyło. Nauczyciele są bez serca. :P 

Kawiarnia położona była na samym końcu niewielkiego miasteczka w części południowo - wschodniej, które od niepamiętnych czasów zajmowała taka sama liczba mieszkańców. Otoczona zewsząd pięknymi drzewami z koronami sięgającymi nieba i kwitnącymi kwiatami czerwonej wiśni, sprawiała wrażenie przytulnego i niemal bajkowego miejsca; wielu ludzi z czystej ciekawości zaglądało w te strefy i z zachwytem wymalowanym na pobladłych twarzach, mętnym wzrokiem lustrowało widok.

Tego dnia pogoda zachwycała pod każdym względem; od rana świeciło jasne słońce, swymi gorącymi promieniami otulając zaspaną jeszcze okolicę. Po nocnej burzy nie zostało ani śladu, a i nawet przechodząca ukradkiem wichura zdecydowała się opuścić dzielnicę Gangnam – gu. Brukowane ulice, po których raz po raz rozchodziło się echo stukotu damskich obcasów i końskich kopyt zdążyły już wyschnąć i teraz mieniły się oblewane nagłą falą gorąca. Wokół panował niesamowity skwar i zaduch.

Przetarłam drżącą dłonią spocone od nadmiernego wysiłku czoło i westchnęłam głeboko, opadając ciężko na plastikowe krzesło w prywatnej kanciapie. Byłam wykończona do granic możliwości, a swoją zmianę zaczęłam dopiero czterdzieści minut temu. Jasna koszulka z logiem kwiarni, którą musiałam nosić każdego dnia w pracy poczęła przyklejać mi się do ciała, które z kolei swędziało i niemiłosiernie piekło.

Chwyciłam butelkę z gazowaną wodą mineralną. Nakrętka pod niewielkim uciskiem ustąpiła i już po chwili przyssałam się do okrągłej szyjki, na jednym wdechu opróżniając całą jej zawartość.

Gniotąc plastikowy przedmiot, rozejrzałam się po pomieszczeniu, spod przymrużonych oczu obserwując każdy szczegół firmowego kąta.

Kanciapa była zimna, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie, kiedy zmęczonym wzrokiem natrafiłam na szare ściany. Była również przytłaczająca i nie wiedząc dlaczego, odpychała mnie. Naprzeciw siedziska, które w obecnej chwili zajmowałam, znajdowała się półka z czystą bielizną stołową i porcelanową zastawą. Oprócz kilku niezbędnych do przeżycia zwyczajnego dnia w pracy rzeczy nie było tu nic, co mogłoby w jakiś sposób przyczynić się do umilenia przerw. Nie dostrzegłam zazwyczaj stojącego na drewnianym biurku przedpotopowego radia, ani nawet czarno – białego telewizora, do którego pałałam sentymentem z wcześniejszych lat. Nie chciałam przebywać w tym miejscu dłużej, niż to możliwe.

Jednak co taka biedna i zagubiona duszyczka jak ja mogła zrobić? Pieniądze na opłatę czynszu za wynajem mieszkania nie zarobią się same, a o pożyczkach nie chciałam nawet myśleć. Studia również wymagały uiszczania czesnego, nie wspominając już o tak podstawowych rzeczach, jak wyżywienie czy zakup nowych ubrań.

Dlatego też po śmierci ojca, gdy całkiem straciłam już głowę i poczucie własnej wartości, ta oto kawiarnia stała się mym drugim domem. Swego rodzaju odskocznią od przytłaczającej rzeczywistości, z którą przyszło mierzyć się mi każdego dnia.

Zniechęcona podniosłam się do pionu. Nie spałam dobrze tej nocy – wszystko za sprawą tej cholernej burzy –, dlatego też z mojego gardła wydobyło się głośne ziewnięcie w połączeniu z nieudolną próbą rozciągnięcia mięśni.

Powłócząc nogami, skierowałam się do obitych kremowym materiałem drzwi i wzdrygnęłam się nieznacznie, kiedy te wydały z siebie charakterystyczne skrzypnięcie podczas ich uchylania.

Walcząc z przechodzącymi po plecach dreszczami, podeszłam do lady. Spod ciemnej i przydługiej grzywki dostrzegłam siedzącego przed nią mężczyznę. Wyglądał na zniecierpliwionego, ale nie mogłam wiedzieć, czym owe zniecierpliwienie było spowodowane. Choć mężczyzna zdawał mi się całkiem znajomy, postanowiłam zachować milczenie.

Spojrzałam wymownie na klienta, który zdawał się nie zauważać mojego przybycia. Odchrząknęłam nieznacznie, a kiedy człek w końcu wykazał swe zainteresowanie i podniósł wzrok, wygięłam usta w nieśmiałym uśmiechu.

Nie lubiłam tej kawiarni, mimo tak wysokich zarobków. Nie podobało mi się tutaj i gdybym tylko mogła, zmieniłabym w tym miejscu wszystko. Począwszy od zbyt jasnych kolorów ścian, poprzez niewygodne krzesła i zbyt małe stoliki, a skończywszy na rażących w oczy dekoracjach. Rozumiałam, że twórca lokalu starał się nadać mu efekt żywcem wyciągniętym z wyimaginowanej bajki, jednak za bardzo skupił się na wyidealizowaniu wyglądu zewnętrznego.

- Coś podać? – zagaiłam radośnie, chociaż w głębi duszy chciało mi się krzyczeć. Nienawidziłam być ignorowaną i traktowaną jak powietrze; widać odziedziczyłam geny po ojcu. W przeciwieństwie do rodzeństwa, przez tatę byłam traktowana z należytym szacunkiem, w efekcie często spotykając się z nieprzychylnymi opiniami na swój temat. Nie wzbudzało to jednak we mnie żadnego oburzenia – kochałam wywoływać sensacje. I być może, w głównej mierze to właśnie to przyczyniło się do polepszenia moich kontaktów z braćmi tuż po śmierci Jeongseo.

- Wodę poproszę.

Głos mężczyzny zdawał mi się zupełnie znajomy, ale na żaden z możliwych sposobów nie mogłam sobie go przypomnieć. Nalałam więc do szklanki niewielką ilość przezroczystej cieczy i postawiłam ją przed klientem, łokciami opierając się o zimny blat.

- Czekasz na kogoś? – zapytałam, pomalowane na różowo usta wyginając w dzióbek.

- Można tak powiedzieć – rzucił obojętnie. Wywróciłam teatralnie oczami, jakby chcąc w ten sposób ukazać swą dezaprobatę. Następnie westchnęłam głośno, zdmuchując przy tym samotny kosmyk ciemnych włosów, który bezpretensjonalnie opadał mi na nos.

Wiedziałam, że nie powinnam wdawać się w konwersacje z nieznajomymi. W pierwszym dniu pracy w tej kawiarni, szef wyraźnie dał mi do zrozumienia, że każdy taki wybryk będzie miał surowe konsekwencje. W Seulu nikt szczególnie nie przywiązywał wagi do ludzi, dlatego też miasto to słynęło z codziennych rozrób i morderstw.

Jednak patrząc na znudzonego już mężczyznę, ubranego w czarną bluzę z kapturem niedbale zarzuconym na głowę, nie mogłam oprzeć się pokusie. Był dla mnie w pewien sposób pociągający, choć na odległość bił tajemniczością, a z jego ciała roztaczała się aura mroku. Taka niespotykana okazja mogła nie zdarzyć się już nigdy, musiałam więc zacząć działać.

Poprawiłam czarno – czerwony uniform i wyprostowałam się najbardziej jak to możliwe, ukazując chłopakowi (zakładałam, że więcej niż dwadzieścia pięć lat mieć nie mógł) dumnie pierś. I nagle, jakby nigdy nic roześmiał się, a echo jego grubego głosu rozniosło się po lokalu, sprowadzając na nas spojrzenia wszystkich tu zebranych. W ułamku sekundy moja twarz przybrała kolor soczystej purpury, dlatego też schowałam się za ladą, w głowie układając plan akcji samobójczej.

- Kim – Joo – Joo – głowa towarzysza, którego w tejże chwili miałam już serdecznie dosyć zawisła tuż nade mną. Ściągnęłam brwi. Skąd on, u licha, znał moje imię?! – Jakaś ty głupiutka.

Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Głęboko lazurowe tęczówki zakapturzonego mężczyzny świdrowały mnie na wylot, tworząc w moim mózgu ogromnej wielkości dziury. Z tej odległości zdołałam ujrzeć delikatne, acz mocno zarysowane kontury jego twarzy. Miał kozią brodę i spiczasty nos, i idealnie pasował do jednego z przyjaciół JongHyuna.

Zaraz, zaraz. A co, jeśli…

- Akihiro? – zapytałam, a moje oczy niemal natychmiast przybrały wielkość pięciozłotówki.