[PROLOG] WRACAM, CHOĆBYM MIAŁ ZGINĄĆ.

Dawno nic nie publikowałam, a z racji tego, że opowiadanie Nowojorski Postrach mam napisane prawie w połowie, zdecydowałam się opublikować prolog. Nie jest jakiś zachwycający, a już tym bardziej nie powala na łopatki, ale musicie się przyzwyczaić, ponieważ na obecną chwilę właśnie taki styl obrałam. Jest lepiej cokolwiek sklecić i złożyć tak, aby miało sens.

We wstępie, tak ze spraw organizacyjnych, chciałam jeszcze dodać, że rozdziały nie będą pojawiać się regularnie. Teraz mam póki co szkołę, a co za tym idzie, borykam się z pewnym przyjacielem, którego ma chyba każdy uczeń; ocena końcowa. Chcę mieć jak najlepsze wyniki na świadectwie, więc przed laptopem przesiaduję góra 2-3h dziennie, z czego niecałą połowę poświęcam na pisanie. Resztę czasu zajmują mi sprawy związane z szablonowaniem lub szperaniem w internecie, tudzież słucham muzyki oraz ściągam filmy.

Wątpię, by ktokolwiek przeczytał wstęp, więc kończąc nudne wywody zapraszam do czytania PROLOGU i zostawiania swych opinii w komentarzach. Na każdy z nich na pewno odpowiem.

PS. dziś ugotowałam swój pierwszy obiad, jestem z siebie dumna. :D

Kibum nigdy nie był człowiekiem, na którym można polegać. Zawsze coś obiecywał, ale nieczęsto zdarzało się, aby dotrzymał słowa. Żył w osamotnieniu, odsunięty od reszty społeczeństwa i wszelkich wydarzeń, przy których spotykała się większa grupa ludzi, swój wolny czas spędzając na rozrywce. Nawet w pracy starał się unikać nawiązywania kontaktów z nowymi stażystami; dwa zdania rozmowy zdecydowanie mu wystarczały. Nie było również rzeczy, której by nie schrzanił.

Dlatego też w ogóle nie zdziwiła mnie jego odpowiedź, kiedy zaproponowałem mu wspólny wyjazd.

- Nie ma takiej opcji – powiedział i odwrócił się w kierunku półki zawalonej stosem papierów. Jego gabinet przypominał pole bitwy – wszędzie panował brud i syf. Dokumenty walały się niemal w każdym zakamarku tegoż i tak niewielkiego pokoju, i trzeba było się nieźle natrudzić, aby znaleźć to, czego w danej chwili tak bardzo potrzebujemy.

Z Kibum’em różniliśmy się pod wieloma względami. Ja byłem duszą towarzystwa – on wolał zamknąć się w czterech ścianach. Podczas, gdy ja robiłem milion rzeczy jednocześnie – on ledwie potrafił skupić się na wykonywaniu podstawowej czynności. Mnie wszędzie było pełno, a o nim wiedzieli tylko ci, którzy na niego wpadli.

Mimo to przyjaźniliśmy się od lat. Zupełnie nie przeszkadzała mi małomówność Kibum’a, ani to, że brak mu poczucia humoru. W tym „związku” to właśnie ja robiłem za kobietę; zagadywałem, rozśmieszałem i zajmowałem się najważniejszymi sprawami, a on tylko słuchał i od czasu do czasu mruknął parę słów w stylu: „to fascynujące”, „rozumiem” lub „dasz sobie radę”. I to było dla mnie normalne i naturalne.

- Dlaczego? – zapytałem, chociaż doskonale znałem odpowiedź.

Kibum westchnął i dokładnie widziałem, jak zakłopotany spuścił głowę. A więc była jakaś szansa na przekonanie go, by towarzyszył mi w tak istotnej misji. Musiało się udać, po prostu nie mogło być inaczej.

- Nie mam czasu.

- Nawet dla tak wspaniałego kumpla, jakim jestem ja?

Koniuszki jego ust powędrowały ku górze. Nawet ja sam, przez krótką chwilę zaśmiałem się w duchu na te stwierdzenie.

- Nawet dla tak wspaniałego kumpla, jakim jesteś ty, co oczywiście mija się z prawdą, bo wcale nie jesteś tak wspaniały, jak ci się wydaje – rzucił. Mimowolnie złapałem się w miejsce położenia serca i jęknąłem przeciągle.

- Auu, to bolało – szepnąłem przez udawany szloch.

- I dobrze – roześmiał się. Rzadko okazywał emocje, ale w moim towarzystwie otwierał się w taki sposób, że mogłem wyczytać z jego twarzy wszystkie uczucia, które kumulował.

- Kibum, nie przesadzaj – mruknąłem, podchodząc bliżej. – Wiesz doskonale, że ojciec właśnie tego pragnął w dniu swojej śmierci. Chciał zemsty.

- JongHyun – spojrzał na mnie wymownie i zgrymasił się. – Obiecałeś nie wspominać o Jeongseo, kiedy jestem w pobliżu.

- Jak mam cię przekonać? Bez ciebie nie dam sobie rady – załamałem ręce, bezsilnie opadając na fotel, ignorując jego upomnienie. I to był strzał w dziesiątkę, ponieważ na te słowa, Kibum warknął ponuro i wylądował tuż nade mną.

- Dobra, masz mnie – powiedział grubym głosem. – Ale pamiętaj, że jeżeli zaczniesz odstawiać sceny, to wracam z powrotem do Seulu. I nie interesuje mnie to, czy będziemy tysiąc mil stąd, czy dwieście tysięcy. Wracam, choćbym miał zginąć.